Łojotokowe zapalenie skóry jest przewlekłą, nawracającą, ale niezakaźną chorobą skóry. Charakteryzuje się rumieniowatymi plamami pokrytymi tłustymi łuskami na twarzy, we włosach i innych miejscach ciała. Są to martwe komórki oddzielającymi się od skóry. Schorzeniu towarzyszy świąd. Zmiany chorobowe występują w tzw. „łojotokowych” miejscach, gdzie w dużej ilości gromadzi się sebum. Warunki takie sprzyjają namnażaniu się drożdży z rodzaju Malassezia. Te z kolei w większej ilości stają się chorobotwórcze i wywołują stan zapalny skóry. ŁZS występuje u osób w każdym wieku. Najbardziej dotyka młodzież w okresie dojrzewania. Dużo częściej niż kobiety na łojotokowe zapalenie skóry chorują mężczyźni, głównie młodzi.
Przyczyny łojotokowego zapalenia skóry
Przyczyny ŁZS mają charakter złożony i nie są do końca rozpoznane. Z całą pewnością łojotokowe zapalenie skóry nie jest chorobą zaraźliwą. Nie jest również schorzeniem dziedzicznym, choć skłonności do zachorowania mogą być dziedziczone. Do powstawania zmian może się także przyczyniać niewłaściwa dieta, w tym nadmiar alkoholu oraz niedobory witamin i mikroelementów np. cynku, selenu czy witamin z grupy B. Na rozwój choroby może mieć wpływ także przyjmowanie niektórych leków psychotropowych, np.: interferonu, litu czy soli złota. Ponadto czynnikami sprzyjającymi wystąpienie ŁZS są: zaburzenia hormonalne, zaburzenia układu odpornościowego, długotrwały stres, niewłaściwa pielęgnacja skóry, zanieczyszczenie środowiska, schorzenia takie, jak padaczka, czy choroba Parkinsona.
Postępowanie z łojotokowym zapaleniem skóry
Łojotokowe zapalenie skóry to częsty powód wizyt w gabinetach dermatologicznych. Szacuje się, że dotyczy 3 procent populacji ogólnej. Podstawą skutecznego leczenia jest trafna diagnoza. Podobne objawy można zaobserwować np. u chorych na łuszczycę, grzybicę skóry, łupież różowaty oraz alergiczne choroby skóry. Zlecane są specjalistyczne badania i testy. Leczenie ŁZS jest bardzo trudne i długotrwałe, ze względu na charakter nawrotowy choroby. Dermatolog w zależności od miejsca i nasilenia zmian chorobowych dobiera kurację. Stosuje się zarówno leki doustne, jak i maści i kremy stosowania miejscowego. Codzienną pielęgnację warto uzupełnić o szampon do postepowania w ciężkich stanach łupieżowych. Na miejsca dotknięte dermatozą aplikuje się preparaty przeciwzapalne (również sterydowe) i przeciwgrzybiczne. Bardzo ważna jest również higiena oraz właściwa pielęgnacja zmienionej skóry, polegająca na stosowaniu łagodnych, nawilżających i niepodrażniających dermokosmetyków, zawierających cynk, kwas hialuronowy, witaminy z grupy B oraz kwasy tłuszczowe omega. Zaleca się odpowiednio dobraną dietę, unikania picia alkoholu, mocnej kawy i herbaty, octu, ostrych przypraw oraz palenia tytoniu.
